ಒಂದು ಹಿಡಿ ಕ್ಷಣಗಳು. . .ಅಷ್ಟೇ!!!

ಮಳೆ ಅವತ್ತೇ ಬರಬೇಕಿತ್ತು. ಬೆನ್ನಹುರಿಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ನಡುಕ ಹುಟ್ಟುವ ಮುನ್ನ. ಮುಂದಿಂದೆಲ್ಲಾ ಮಸುಕು, ಮಂಜು. ಬೆವರಿನ ಕಿಚ್ಚಿನಲ್ಲು ನಡುಕ ಇರಬಹುದು ಎಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದೆ ಆಗ. ಅಷ್ಟಾಗಿ ಅಲ್ಲಿ ನಡೆದದ್ದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಬರೀ ಕೈ ಬೆಸೆದುಕೊಂಡಿದ್ದವು ಅಷ್ಟೇ. ಅದೂ ಎಷ್ಟೋ ದಿನಗಳ ನಂತರ ಸಿಕ್ಕ ಸಂಭ್ರಮಕ್ಕೆ. 

ಸುಮ್ಮನೆ ಒಂದು ಸಂಜೆ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಳ್ಳೋ ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಟ್ರೇನಿಂದ ಇಳಿಸಿ ಬೈಕು ಹತ್ತಿಸಿಗೊಂಡು ಬಂದಾಗಿಂದ ಒಂದೇ ಯೋಚನೆ. ಇದು ನನ್ನ ಊರು, ನಾ ನೋಡಿ ಮೆಚ್ಚಿದ ಹಾದಿಗಳು, ಯಾವುದೋ ದಿನ ಕೈಹಿಡಿದು ಕೂಡಿಸುವ ತಿರುವುಗಳು, ಖುಷಿಯಿಂದ ಕಳೆದ ಮರಳಿನ ಹಾಸುಗಳು, ಹುಡುಕದೆ ಸಿಕ್ಕ ಕಲ್ಲಿನ ಗುಡಿಗಳು, ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂತಿದ್ರು ಜೊತೆಗೊಡುವ ಮೈಲಿಗಲ್ಲುಗಳು - ಯಾವುದನ್ನ ನಿನಗೆ ಮೊದಲು ತೋರಿಸಬೇಕು?

ಒಂದಂತೂ ಖಾತ್ರಿ, ಇವತ್ತಿನ ದಿನ ನನ್ನ ಮನದ ಗೋಡೆಯಲ್ಲಿ ಮಸುಕಾಗೋದೇ ಇಲ್ಲ, ಇಡೀ ಜೀವನಪೂರ್ತಿ. ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಾಗಳಾದರು ಇನ್ನೂ ನಿನ್ನೆ ಆದಷ್ಟು ನಿಖರ. ಅದೇ ಖುಷಿ. ಅದೇ ಆತಂಕ. 

ಇದು ಪ್ರೀತಿ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರೆ .... ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಈಗಲೂ ಸಹ.

ಹೆಗಲು ಮುಟ್ಟಿ ಕೇಳಿದ್ದು ನೆನಪಿದೆಯಾ? ಹೇಗಿದ್ದೀಯ, ಆರಾಮನ? ನನಗೆ ಅವತ್ತು ಆದಷ್ಟು ಖುಷಿ ಮುಂದಿನ ಎರಡು ವರ್ಷ ನನ್ನ ಅಲ್ಲೇ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿತ್ತು ಆ ಊರು. 

ನಿನ್ನ ಮಾತು ಕೇಳ್ತಾ, ಊರೆಲ್ಲ ಸುತ್ತಿದ್ದು ಈಗಲೂ ಮರೆತಿಲ್ಲ. ಒಂದು ದಿನದಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಊರನ್ನ ನಾಳೆ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ ತಿರುಗಿದ್ವಿ. ದಿನದ ಕೊನೆಗೆ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡ ಆ ಬೀಚಿನ ಮರಳು ಎಷ್ಟೋ ದಿನ ಜೇಬಲ್ಲಿ ಇತ್ತು. ಆ ರಾತ್ರಿ ನಾ ಮಲಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಕಳಿಸಿಕೊಡಬೇಕಲ್ಲ!

ಸಂಜೆ ಕುಳಿತಾಗ ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟುತ್ತ ಕೇಳಿದ್ದೆ, ಹೇಗಿದೆ ನನ್ನೂರು. ನಿನ್ನ ನಗು, ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿನ ಆತಂಕ ಮುಚ್ಚಲಿಲ್ಲ. ನಿನಗೂ ಗೊತ್ತು ನಾಳೆ ಮತ್ತೆ ನಿನ್ನ ಊರಿಗೆ ಹೋರಡಬೇಕು, ಕೈಚೆಲ್ಲಿ ಬೆನ್ನು ತೋರಿಸಬೇಕು ಅಂತ. ಇವತ್ತಿನ ಈಗಿನ ಕ್ಷಣ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೀಗೆ, ನಮ್ಮದಾಗೆ ಉಳಿತದೆ ಅಂತ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. 

ಇದನ್ನ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೀಗೆ ಇಟ್ಟುಗೊಂಡಿರ್ತೇನೆ ....  ಯಾವಾಗಲೂ...!